ambasadorwschodu.pl | 2021
21183
page-template,page-template-full_width,page-template-full_width-php,page,page-id-21183,page-child,parent-pageid-19884,ajax_fade,page_not_loaded,,select-theme-ver-92.4,wpb-js-composer js-comp-ver-4.12.1,vc_responsive
Turystyka_Tatarska-jurta
DZIEDZINA TURYSTYKA

Tatarska Jurta

Autentyczne tatarskie jadło, gwar zadowolonych klientów i prawdziwa tatarska jurta – oto czym zasłynęło gospodarstwo agroturystyczne prowadzone przez rodzinę Bogdanowiczów w Kruszynianach w województwie podlaskim. W Kruszynianach są od dwudziestu lat. Tu, Dżenneta i Mirosław Bogdanowicze (Tatarzy z krwi i kości) odbudowali dom rodzinny i otworzyli go dla gości. Zarówno przyjeżdżających w odwiedziny spokrewnionych Tatarów, jak i ciekawych kultury i tradycji turystów. W menu Tatarskiej Jurty znajdują się takie potrawy jak pierekaczewnik, trybuszoki, kibiny, pieremiacze, cebulniki, samsa. Gospodyni Dżenneta Bogdanowicz zdobyła tytuł Mistrzyni Świata w pieczeniu babki i kiszki ziemniaczanej. W Kruszynianach można nie tylko skosztować jej dań, ale i wziąć udział w warsztatach kuchni orientalnej.

DZIEDZINA PRZEDSIĘBIORCZOŚĆ

Augustowska Miodosytnia

Augustowska Miodosytnia rozpoczęła swoją działalność w 2017 roku. Jej twórcami są Piotr Piłasiewicz i Paweł Kotwica. Dla pierwszego to naturalna kontynuacja pasji bartniczej, drugi dla produkcji miodów rzucił karierę architekta. Obaj panowie odtwarzają smaki, które zachwycały naszych przodków. Przywracają zapomnianą tradycję bartnictwa i dzielą się doświadczeniem z miodosytnictwem domowym. Tradycja miodosytnictwa w Polsce sięga czasów Rzeczpospolitej Obojga Narodów, niegdyś Polska i Litwa była potentatem w produkcji miodu pitnego i wosku. Trunki Augustowskiej Miodosytni zdobywają medale w konkursach polskich i zagranicznych mi.in. Mazer Cup (USA), Orpheus Mead Fest (USA). Ich trójniak zdobył „Złote jajo” Magazynu KUKBUK. W ofercie dostępne są czwórniaki i trójniaki, ale też Zbicień i Podpiwek. Właściciele nie wykluczają poszerzenia oferty. „Na dobre trunki warto czekać” – jak to mówią gospodarze.

Przedsiębiorczość_Augustowska miodosytnia
Projekt_Andrejkow
DZIEDZINA PROJEKT

Arkadiusz Andrejkow, „Cichy memoriał”

Projekt „Cichy memoriał” Arkadiusza Andrejkowa zmienił oblicze podkarpackiej prowincji. Artysta ponad 150 wiejskich szop i stodół przeistoczył w wiejskie galerie sztuki ulicznej. Na spróchniałe deski przeniósł stare fotografię rodzinne tworząc jedyne i niepowtarzalne w skali kraju „deskale”. Do realizacji każdego dzieła artysta wykorzystuje stare fotografie rodzinne pochodzące z miejscowości w której powstaje „deskal”. Najczęściej są to zdjęcia przodków właścicieli danej szopy, czy stodoły. By ruszyć w drogę śladami deskali artysty wystarczy odrobina dobrych chęci. Arkadiusz Andrejkow udostępnił na swojej stronie mapę, którą na bieżąco aktualizuje. Dzięki temu dzieła możne obejrzeć każdy zainteresowany.

Wyróżnienie_Projekt_MonikaTrypuz
WYRÓŻNIENIE W DZIEDZINIE PROJEKT

Monika Trypuz „Atencja”

Monika Trypuz to artystka, która z finezją łączy ze sobą matematykę i sztukę.  Projektem „Atencja” propaguje wymagającą skupienia technikę tkania geometrycznych pereborów, czyli ornamentów tkackich występujących na Lubelszczyźnie. Skończyła matematyką na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim i grafikę na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Swoje matematyczne zdolności wykorzystuje podczas tkania pereborów. „Tkanie to jest w zasadzie matematyka. Trzeba cały czas liczyć. Przebierać nitki, których jest tysiące” – tłumaczy artystka. Mottem projektu, na który powołuje się autorka, są słowa dramaturga Kalidasy, który powiedział, że „wczoraj niczym innym jest jak snem, a jutro jest tylko wizją, ale każde dobrze przeżyte dziś czyni nasze wczoraj snem szczęśliwym, a jutro wizją nadziei”. Projekt „Atencja” to inaczej skupienie na tym, co tu i teraz.

DZIEDZINA SAMORZĄDNOŚĆ

Krzysztof Zapała i Robert Petka

Zanim Krzysztof Zapała i Robert Petka objęli pieczę nad Gminą Olszanica, rejon ten był najsłabiej rozwiniętym turystycznie obszarem na terenie całych Bieszczad. Walory przyrodnicze regionu zachwycały, ale tylko mieszkańców. Włodarze we współpracy z grupą kreatywnych, otwartych i myślących nieszablonowo ludzi z różnych środowisk wypracowali wizję rozwoju gminy i z żelazną konsekwencją ją realizują. Od 2006 roku do chwili obecnej w Gminie Olszanica zrealizowano wiele zadań inwestycyjnych, które podnoszą codzienny standard życia mieszkańców. „Rewitalizacja gminy” – jak sami mówią, czyli ożywienia gospodarcze poprzez inwestycje i aktywizację bezrobotnych, zagrożonych wykluczeniem mieszkańców gminy już przynosi korzyści. Jednym z ostatnich dużych przedsięwzięć na skalę ogólnopolską jest otwarcie w Wańkowej – Centrum Turystyki Aktywnej i Sportu „Bieszczad.SKI”. To obecnie największa stacja narciarska w województwie podkarpackim.

Petka-Zapala
Marka_ML-System
DZIEDZINA MARKA

ML System

ML System określa się jako jedną z najciekawszych polskich firm technologicznych. Działa od 2006 roku. Wtedy jeszcze fotowoltaika nie była tak popularna jak teraz. Dziś firma spod Rzeszowa, a dokładnie z Zaczernia, znana jest przede wszystkim z wdrażania innowacyjnych rozwiązań w produkcji paneli fotowoltaicznych. Między innymi przezroczystych szyby, które produkują prąd dzięki technologii kropek kwantowych. ML System posiada własne laboratorium i centrum badawcze, czego efektem jest między innymi trzynaście przyznanych patentów. Firma ML system pomaga przejść z konwencjonalnych na odnawialne źródła energii, koncentrując się na popularyzacji ekologicznych rozwiązań w budownictwie. Produkty oferowane przez ML System znajdują zastosowanie zarówno w budownictwie, jak i transporcie lądowym, wodnym oraz branży automotive. Produkty ML System cieszą się dużym zainteresowaniem nie tylko w Polsce, ale i na świecie. Spółka jest obecna na wielu rynkach europejskich, a także w Australii czy Ameryce Północnej.

DZIEDZINA SPOŁECZNIE ODPOWIEDZIALNY

Wszystkie osoby, organizacje, instytucje i firmy zaangażowane w pomoc Ukrainie.

W obliczu koszmaru jaki ogarnął Ukrainę w marcu 2021 roku, wszyscy mieliśmy trudny egzamin do zaliczenia. Egzamin z empatii i niesienia pomocy naszym sąsiadom dotkniętym tragedią wojny. Wszyscy Ci, którzy go zadali zasługują na aplauz. Od pierwszych dni wojny za naszą wschodnią granicą, wielu mieszkańców Polski Wschodniej i nie tylko podjęło działania humanitarne. Samorządowcy, pracownicy gminnych i wiejskich ośrodków, prywatni przedsiębiorcy, szkoły i przedszkola, osoby prywatne. Wolontariusze i wolontariuszki którzy pierwsze dni konfliktu spędzili niosąc pomoc w pasie przygranicznym. Rozdając żywność, gorące napoje, koce, pampersy dla dzieci, a nawet paliwo. Ci, którzy przyjęli Ukraińców i Ukrainki pod własny dach. Dając im schronienie i ciepły kąt. Starając się zabezpieczyć wszystkie ich najpilniejsze potrzeby. A także ci, którzy materialnie wspierali (i wciąż wspierają) akcje pomocowe.
Wszystkim niosącym pomoc, także grupom osób tu nie wymienionym, składamy wyrazy uznania i wdzięczności. Wasze wsparcie przyczyni się do zapewnienia poczucia bezpieczeństwa i pewności dnia jutrzejszego uchodźcom i uchodźczyniom z Ukrainy.

Społecznie odpowiedzialny
Kultura i Sztuka_Cicha
DZIEDZINA KULTURA I SZTUKA

Karolina Cicha

Kompozytorka, wokalistka, multiinstrumentalistka, z wykształcenia literaturoznawca – popularność przyniosła jej oryginalna technika gry na kilku instrumentach jednocześnie. Gra na akordeonie, klawiszach i klawesynie. Śpiewa po ukraińsku, białorusku, litewsku, rosyjsku, tatarsku, w jidysz i esperanto. Muzykę ludową łączy z rockiem, a nawet jazzem. W 2012 r. na sklepowe półki trafił pierwszy w pełni autorski album „Miękkie maszyny”, później były kolejne inspirowane wielokulturowym Podlasiem: „Płyta tatarska, „Jeden-Wiele”, „Tany”, „Karaimska mapa muzyczna”, „SAD’. Karolina Cicha jest laureatką wielu nagród. Między innymi w 2013 roku zdobyła Grand Prix, Nagrodę Publiczności oraz nagrodę im. Czesława Niemena na Festiwalu Folkowym Polskiego Radia „Nowa Tradycja”. Ze swoją muzyką odwiedziła kilkadziesiąt festiwali w Europie, Azji i Ameryce.
fot. Michał Heller

HONOROWY AMBASADOR WSCHODU

Andrzej Stasiuk

Andrzej Stasiuk to człowiek pióra – prozaik, dramaturg, poeta, zajmujący się także krytyką literacką. O Bugu mówi jako o rzece swojego dzieciństwa, miejsce, tutaj w dzieciństwie spędzał każde wakacje.
Z Warszawy na daleką prowincję Andrzej Stasiuk wyprowadził się w roku 1987. Stąd wysyłał swoje teksty do najbardziej prestiżowych polskich gazet. Między innymi do „Gazety Wyborczej” i „Tygodnika Powszechnego”. Napisał trzydzieści książek, pierwszą gdy miał 28 lat. Za swoje największe dzieła uważa „Duklę” i poświęconą Warszawie powieść „Dziewięć”. Jego książki przetłumaczono na kilkanaście języków. W 1996 roku Andrzej Stasiu założył razem z żoną (Moniką Sznajderman) Wydawnictwo Czarne. Dwie jego powieści doczekały się ekranizacji. W 1995 roku Jerzy Zalewski nakręcił film „Gnoje” na podstawie książki Stasiuka pt. „Biały Kruk”. Następnie w 2008 roku Dariusz Joński zekranizował powieść „Opowieści galicyjskie”, zmienił tylko tytuł na „Wino Truskawkowe”. Rok 2018 to jego muzyczny debiut, wówczas ukazała się płyta „Mickiewicz – Stasiuk – Haydamaky”. Najnowsza książka „Przewóz” nominowana do nagrody „Nike” przenosi czytelnika nad położone nad Bugiem pogranicze.

Honorowy Ambasador_stasiuk
Nagroda Specjalna_Andrzej Bienkowski
KATEGORIA NAGRODA SPECJALNA

Andrzej Bieńkowski

Andrzej Bieńkowski to malarz, fotografii i etnograf, a może przede wszystkim, jedna z najważniejszych postaci w dziedzinie kultury ludowej, pasjonat i badacz polskiej muzyki wiejskiej. Z wykształcenia Andrzej Bieńkowski jest artystą. Skończył malarstwo i grafikę na Warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Potem na tejże uczelni wykładał, już jako profesor, na Wydziale Wzornictwa. Miał kilkadziesiąt wystaw malarstwa w Polsce, Danii, Szwecji, Włoszech, Japonii, Niemczech, Szwajcarii. Jego obrazy znajdują się w zbiorach muzealnych i w kolekcjach prywatnych w Polsce i za granicą. Muzykę i kulturę wsi dokumentuje od lat 80. XX wieku. W trakcie wypraw w głąb wsi Bieńkowski zbudował prywatne archiwum etnograficzne, zawierające tysiące nagrać audio, video, zdjęć oraz instrumentów. Jest autorem takich dzieł jak: „Ostatni wiejscy muzykanci” , „Sprzedana muzyka”, „1000 kilometrów muzyki”. Ostatnie jego dzieło „Trzymałem węża w garści. Śladami muzykantów”, to opowiadania i fotografie ukazujących ostatnią generację wiejskich muzykantów.